شعر قرآن

صفای بـــوســتـان آســــــــــمانــی ایست              شــــکـوه باغ رضـوان است قرآن

رهـــــــــاند آدمــــــی را ،از جهــــــالت              فــروغ عـلـــم و ایـمان است قرآن

طـــــراوت بخــــش روح مؤمنیــن است              به جـسم عارفان ، جـان است قرآن

به صدق و راستـــــی همتـــــــــــا ندارد              رفــیـق نـــیـک پـیـمـان است قرآن

نهـان در سیــــــنه او ، سـر عشـق است              کـــلـیــد گــنـج عــرفان است قرآن

بود معــجز ، رســـول هاشــــــــــمی را              کــه در شأنش ثـناخوان است قرآن

طبـــیب درد های بـــــــی دوا اوســـــت              بــه جـان خـسته درمان است قرآن

تـســلی بـــخش دلــــــهای غـمـیـن است              چـــــراغ شـــام حرمان است قرآن

خلـــــل کــــــــی ره برد بر ساحت او ؟              بـــنـــائـی سخت بـنیان است قرآن

در آن سامان کــه سامان نیــست کس را              پـــناه هـــــر مـسلـمـان است قرآن